3:00;00 w Maratonie

Jak to mówi królowa Elżbieta II, witając się każdego poranka ze swoim mężem Filipem księciem Edynburga:

„No siema!”

I na tym skończmy te królewskie uprzejmości. Może przejdę od razu do rzeczy.

Dobrze wiem co Was podnieca. Wiem, bo mnie podnieca dokładnie to samo. Gdybym pisał do osób niezwiązanych z bieganiem, mógłbym powtórzyć za Marylą Rodowicz: bo to co nas podnieca to czasem też jest seks, a seks plus pełna kasa, to wtedy sukces jest…Ale bądźmy szczerzy, którego biegacza podniecają takie pierdoły?

Życiówki! To jest dopiero dopamina, co się zowie.

Uwaga, będzie ciekawostka 😉

Kiedy przeniosłem się z Biegloga na platformę WordPress okazało się, że jednym z najbardziej klikanych przez Was odnośników tamtego poniedziałku były – ŻYCIÓWKI. Tym bardziej mnie to zaskoczyło, że na Bieglogu moje życiówki wisiały na stronie startowej już od 2 lat. I nagle ludzie zapragnęli jeszcze raz je przejrzeć, tak jakby miało się tam skrywać coś nowego, niesamowitego, czego jeszcze nie widziano. Pomyślałem sobie wtedy – aha, czyli to Was kręci.

Z życiówkami mam taką historię, że dwa razy poczułem się mocno wydy….oszukany podczas ich osiągania. Do pierwszego takiego występku doszło w Lublinie w roku 2014 – tym podczas listopadowej „Dychy do Maratonu”. Owszem biegło mi się dobrze, owszem drugą część dystansu ładnie goniłem, ale kiedy wparowałem na metę z nowym PB 36:59 oszalałem ze szczęścia. Byłem w szoku, bo miesiąc wcześniej pobiegłem ledwo 40 minut. No ale ten fakt, jakoś umknął moim neuronom w całej tej euforii. Krótko mówiąc – nie załapałem że coś tu śmierdzi. Dopiero kilka godzin później, jak już zdążyłem odtrąbić swój wyczyn na Facebooku, zaczęły dochodzić do mnie informacje, że jednak trasa była niedomierzona…o jakieś 300 metrów. Oj robota na szorstko i bez mydła, że tak to metaforycznie określę.

Był też taki Bieg Sambora w Tczewie jesienią 2016 roku. Kilka tygodni po maratonie postanowiłem sprawdzić moc podczas 10 km. Celem było złamanie 36 minut. I szło to wszystko elegancko, cały czas utrzymywałem tempo które dawałoby mi wynik w granicach 35:20 z palcem w nosie. Na 9 km jeszcze czułem się mistrzem świata w wadze koguciej, duży zapas wyrobiony, wystarczyło dotoczyć się do mety z jakimś 3:40 – 3:50 na ostatnim kilometrze i wsio. Tylko że biegłem, a mety ani widu ani słychu. 3:30 na blacie, a tej cholernej maty pomiarowej nima. 4:00 – coś tam powoli migocze przed oczami….ostatni kilometr ku wielkiemu zaskoczeniu wychodzi mi w 4:27… No zły byłem wtedy. Po prostu kilometry zostały źle oznaczone i przez 90 procent biegu żyłem w wyimaginowanym świecie mocnego tempa i spektakularnego PB. Skończyło się na biednym 36:05.

Ale to wszystko i tak pikuś. To wszystko nic przy tym co musi przeżywać człowiek z życiówką 3:00;00 w maratonie. Znacie kogoś takiego? Tak sobie próbuję ostatnio wyobrazić. Trenujesz spokojnie przez kilka lat, poprawiasz się na krótszych dystansach, aż w końcu czujesz, że jesteś gotowy na maraton. Wedle wszystkich przeliczników powinieneś pobiec na złamanie 3h i faktycznie przygotowałeś przez ostatnie miesiące formę na pokonanie tej „magicznej granicy”. No ale teoria teorią a życie życiem i brakuje. Brakuje tej jednej cholernej sekundy. Zamiast „dwójki z przodu”, masz „trójkę z przodu” i wielką ochotę by zaraz za metą pozbawić „jedynek” tych wszystkich triumfujących trójkołamaczy. Zdejmujesz z łydek kompresję, buty z nóg i robisz sobie z obu elementów japońskie nunczako w wersji RUN. Okładasz wszystkich jak leci, dostaje się nawet Bogu ducha winnej dziewczynce wręczającej medale. Na nic zdają się nawoływania spikera aby zaniechać przemocy. Lejesz chłopca od izotoników. Krzyczysz, że pozwiesz firmę pomiarową do Trybunału w Hadze, a organizatorów ześlesz do łagrów. Że to skandal, hańba i zaprzaństwo! I wykrzyczałbyś również, że tak naprawdę to nie biegasz dla życiówek, oczekujesz po prostu zwykłej uczciwości i profesjonalizmu, ale w tym momencie podjeżdża ambulans i smutni panowie w białych kitlach wstrzykują ci Pavulon. Bo to akurat maraton w Łodzi był, co nie.

A tak poważnie, to jest to dobry temat na jakąś pracę dyplomową. Wpływ nieuzyskanej życiówki na pożycie małżeńskie. Albo. Znaczenie niezrealizowanego biegowego celu na wydajność w pracy. Albo. Nie złamanie 3 godzin w maratonie, jako czynnik podnoszący poziom agresji.

Podsumowując, życzę Wam udanego pożycia, satysfakcjonujących zarobków i spokoju ducha. A więc – skruszcie te swoje biegowe mury. 😉

…
I mam teraz jeszcze taką małą prywatę. Jakbyście mogli wypełnić tę ankietę, cobym wiedział tak pi razy drzwi, jakie są Wasze możliwości i chęci czytelnicze, to byłbym zobowiązany. Choć wina już nie planuję wysyłać w podzięce, gdyż jak się okazało w poprzednim wpisie – pomysł trafił na wyjątkowo podatny grunt 😉

PS. Na zdjęciu widać nunczako – gdyby ktoś się nie domyślił 😉 – no i jest też Bruce Lee, ale to chyba oczywiste.