Porozumienie bez przemocy

Dobrze jest na początku wypowiedzi zawrzeć jakieś błyskotliwe spostrzeżenie. Proszę bardzo – internet ma swoje plusy i minusy. Błyszczę? Wadą internetu, która od kilku dni szczególnie mi przeszkadza jest to, że człowiek rozmawiający z drugim człowiekiem w sieci, niesamowicie się rozzuchwala.

Mam pewną zasadę – którą pewnie wiele razy złamałem – ale mam taką zasadę, że przez internet napiszę drugiej osobie tylko to, co byłbym w stanie powiedzieć prosto w oczy. Dumny jestem z tej zasady. Może czasami łamanej, skopanej i oplutej, ale wyznacza mi pewne pole, ideał, obszar w którym powinienem się poruszać. Czasami uda się w tym kręgu zostać, czasami wyjdę na pół kroku. Cóż, życie.

Osobiście jestem dość czuły na opinie innych ludzi, a jednocześnie totalnie odporny na krytykę. Wyjaśnię te sprzeczne stwierdzenie krótkim przykładem. Jeśli ktoś nazwie mnie głupkiem, mocno mnie to zaboli, ale w następnej kolejności postaram się być głupkiem jeszcze bardziej. Jeśli ktoś mi powie, że źle trenuję, to następnego dnia będę trenował jeszcze gorzej.

Opinie innych ludzi bolą, ale też trudno jest mi traktować je do końca poważnie. Jeśli od długich lat na polskiej estradzie funkcjonuje Kabaret pod Wyrwigroszem. Jeśli od ponad dwóch dekad ludzie kupują na nich bilety. Jeśli całe pokolenia śmieszą ich skecze. To jak można brać na poważnie opinie innych ludzi?

Niektórzy z Was pewnie przyznają mi w tym momencie rację. Tak! Dobrze gadasz, nie ma co się przejmować hejtami!

Hejtami? Tak. Ale też nie warto brać na poważnie pozytywnych opinii na swój temat.

Czy ktoś mi powie: „jesteś super”, czy „jesteś do dupy”, będzie to ten sam rodzaj agresji ale z przeciwnym wektorem. „Jesteś super” przyjemnie połaskocze po brzuchu, „jesteś do dupy” ugodzi w serce. Oba stwierdzenia będą niczym więcej jak osądem.

Kiedyś koleżanka opowiadała o pewnej sytuacji, która spotkała ją i jej męża na weselu przyjaciół. Jakaś znajoma podeszła do nich gdzieś w połowie całej zabawy mówiąc: jesteście takim fajnym małżeństwem. Z jednej strony zrobiło się jej ciepło i przyjemnie na duszy, z drugiej pomyślała: ale skąd ty możesz tak naprawdę wiedzieć, czy my jesteśmy fajni czy nie? Żyjesz z nami? Widzisz podczas codziennych obowiązków? Wiesz jak potrafimy się na siebie wkurwiać o byle pierdołę?

Stwierdzenie „jesteście fajni”, jest tyle samo warte co „jesteście do kitu”. Wszystko zależy od aktualnego humoru i widzimisię osoby wydającej taką czy inną opinię.

Możliwe, że zdążyliście się już zorientować, że temat osądów podejmuję dziś nie przez przypadek. Od kilku dni w dziale Felietony na Bieganie.pl nie brakuje opinii, że wszyscy piszący nadajemy się co najwyżej do skrobania ziemniaków, a nie do redagowania czegokolwiek. Że jesteśmy ciężkostrawni, tworzymy gnioty, brakuje nam polotu, fantazji a już najbardziej inteligencji. Że brednie, infantylizm, banały, mądrości życiowe z „Pani Domu”,  no i w ogóle, że cały portal odleciał.

Na mnie największe wrażenie wywarł post Svolkena, który mówi tak: W sumie to samo możemy powiedzieć o autorach tych felietonów. Męczą te teksty do bólu, pływają po literach byle do mety, a zawodowcami nigdy w tym fachu nie będą.

Rozumiem tę wypowiedź w taki sposób: wszyscy jesteście do niczego i nigdy nie będziecie lepsi.

Zacząłem się zastanawiać, skąd u Svolkena tak mała wiara w drugiego człowieka, w jego rozwój, możliwości, potencjał. Czy gdy spotka na ulicy bezdomnego również podchodzi do niego mówiąc: jesteś bezdomny i zawsze będziesz bezdomny?

Podejrzewam, że nie. Ale internet jakoś tak niezwykle rozzuchwala, dodaje odwagi, krzepi bardziej niż cukier, uruchamia pokłady agresji, które chyba w normalnym codziennym życiu tłumimy. A że gdzieś muszą się w końcu uwolnić, to może nawet i lepiej że taki internauta wyprowadzi cios klawiaturą niż miałby w domu lać żonę i dzieci.

…

PBP jest formą dialogu, na który składają się dwie fazy: empatia (wysłuchanie rozmówcy z głębokim współczuciem) oraz szczere wyrażenie siebie.

…

Kilka nie zmyślonych cytatów na dziś:

Cristiano Ronaldo dla „La Repubblica” o ciągłym życiu w ogniu krytyki:

– Dobrze wiem, że ludzie stoją z karabinami i czekają aż nie strzelę rzutu karnego albo zawiodę w decydującym meczu (…) Nie będę przeczył, że czasami mi to przeszkadza. Jest to męczące, ponieważ każdego roku muszę udowadniać, że jestem silny (…) Musisz nieustannie trenować, żeby osiągnąć sukces, ale niekiedy przychodzi taki moment, gdy mówisz, żeby wszyscy zostawili cię w spokoju.

Sokół w numerze „Za dużo widzę”:

–Zgubiłeś siebie samego? To szybko przyszło? Wciąż myślisz tylko, co ludzie o tobie myślą? Jeśli non-stop kontrolujesz się jak jesteś postrzegany, to sam zakładasz sobie na ręce kajdany.

Tomson w kawałku „Na dnie”

–Tam na dnie już czekają na mój słaby ruch, upadek, lecz ja nie patrzę w dół. Bo na dnie zapomnieli, że tyram za dwóch, jak coś osiągam to nie szczęścia łut.