Ich troje

Po pierwsze – primo. Cieszę się, że założyłem bloga, bo mogę gdzieś uwalniać swoje tombaczane myśli, zamiast kisić je pod czaszki nakryciem.

Po drugie – secundo. Zauważyłem, że od maratonu aktywował się u mnie zespół myślenia ironicznego, a poziom cynizmu znacznie się podniósł. Mieliście podobnie?

Po trzecie – terceto…trio? Ich troje? W tym wpisie nie będzie w ogóle ironii, ani cynizmu, za to kilka słów o motywacji.

Magiczne słówka

W życiu, a zwłaszcza w życiu małżeńskim bardzo przydają się trzy magiczne słówka – proszę, dziękuję, przepraszam. Bez nich nie pojedziesz. No może przez jakiś czas nawet pojedziesz, ale będzie to jazda jak po krajowej siódemce, kiedy Warszafka rusza się wczasować nad Bałtyk.

Jaki to ma związek z bieganiem?

Nie ma treningu, czy zawodów, żebym do siebie w myślach nie gadał. Z resztą pewnie dlatego dla niektórych osób bieganie jest sportem dość problematycznym, bo trzeba zostać przez dłuższy czas sam na sam z własnymi myślami.

O ile podczas lekkiego treningu planowanie kolacji, rozmyślanie o promocjach w Biedrze, czy ostatnich wpisach na blogu jest jak najbardziej okej, o tyle podczas zawodów, czy interwałów już niekoniecznie zda egzamin. Tutaj bardziej przydają się krótkie słowa klucze, magiczne komendy, zaklęcia, które napędzają do mocniejszego biegu. Jakieś słówka odwracające uwagę umysłu od tego, że boli, do domu daleko, a ten za plecami jest już strasznie blisko.

Próbuję różnych zagrań pod tym względem. Swego czasu dobrze sprawdzało się w moim wypadku, krótkie – MUSISZ! Ciekawe, ale rzeczywiście pomagało. Po prostu – musisz i tyle. Od razu przez mięśnie przechodził jakiś mikrowstrząs. Czułem efekt.

Rzeczą, której nie można robić w żadnym wypadku to pozwolić głowie na rozbujanie obaw i całą serię myśli pt – ja prdl ale jeszcze daleko, a ja już zdycham. Tutaj próbuję sobie radzić powtarzaniem w myślach – PRAWA LEWA, PRAWA LEWA, żeby zamiast skupiać się na dalszym dystansie i rozwijać obawy, przelać myśli całkowicie na siebie tu i teraz, na każdy kolejny krok.

Przy dłuższych dystansach – maraton czy połówka w mojej głowie dominują hasła typu – SPOKOJNIE, JEST DOBRZE, TRZYMAJ TO, BARDZO ŁADNIE, czyli maksymalne rozluźnienie, bez ostrzejszych, bardziej energicznych zawołań.

Nawiasem (podczas maratonu biegł z nami przez jakiś czas Bartosz Nowicki, który powtarzał – wykorzystujcie każdy moment, żeby poszukać luzu i myślę, że właśnie przy tego typu wysiłku to bardzo trafiona rada, z której starałem się korzystać, chociażby opuszczając ręce na zbiegach)

Ogólnie jestem dość kreatywny jeśli chodzi o gadanie do siebie. Na jednym z ostatnich startów w pewnym momencie zacząłem powtarzać – DAJESZ DAJESZ MALEŃKI i nie mam pojęcia skąd mi się to urodziło…Ale pomogło.

Nie będę ukrywał, ale wśród moich magicznych słówek nie brakuje też tych na Ka, Cha, Pe, Jot i te de. Choć nie jestem przywiązany do żadnego konkretnego 😉

A Wy co mówicie, gdy biegniecie? Jak oszukujecie głowę?

Na odpowiedzi czekam do mundialu w Rosji, więc spokojnie, nie ma pośpiechu 😉